Ιούλιος

Φτάσαμε. Η συρόμενη λευκή πόρτα του βαν ανοίγει με έναν απότομο ήχο, κάνοντας τον ώμο μου και εμένα ολόκληρη να τρανταχτώ, διακόπτοντας έτσι τον όχι και τόσο βαθύ ύπνο μου. Ένα νεαρό, καλοσυνάτο και ψηλό, καστανό αγόρι με καπέλο με γείσο μας καλωσορίζει, ζητώντας μου ευγενικά “συγγνώμη” σε περίπτωση που με τρόμαξε το άνοιγμα της πόρτας.

Θέατρο ή θέρετρο; Διακοπές, μια στάση ή πέρασμα προς τον τελικό προορισμό; Βολή ή επαγρύπνηση; Σύμπτωση ή συγχρονικότητα;

Αυτά τα ερωτήματα και άλλα πολλά καλείται η ανώνυμη κεντρική φιγούρα της ιστορίας να αναγνωρίσει και να συμβαδίσει μαζί τους, σε ένα ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης. Σε έναν τόπο όπου οι γάτες και τα λουλούδια μιλούν, ένα πιάνο έχει αυτόβουλα πλήκτρα, τα συναισθήματα, το περιβάλλον, τα αντικείμενα και οι φιγούρες μέσα σε αυτό μεταβάλλονται συνεχώς και η ώρα κυλάει άτσαλα δίχως χρόνο.